ریچارد سورژ

افسار انقلاب به‌سرعت از دست بانیان آن خارج شد. اکثریت اعضای این حزب نوظهور، بی‌اعتنا به مخالفت‌های لوکزامبورگ، از شرکت در انتخابات پیش رو سر باز زدند و ـ همچون بلشویک‌ها که پیش از آن‌ها همین رفتار را پیشه کرده بودند ـ ترجیح دادند به‌میانجی «فشاری که از خیابان‌ها وارد می‌شد» قدرت بگیرند. لوکزامبورگ و لیبکنشت اخطار دادند کارگران آمادگی در دست گرفتن دولت آلمان را ندارند. با وجود این، اسپارتاکیست‌های یک‌دنده در مرکز فرماندهی پلیس برلین گرد هم آمدند تا یک کمیته انقلابی موقت تشکیل دهند که خواستار اعتصاب عمومی و خیزش توده‌ها بود. نیم‌میلیون معترض به این خواسته پاسخ مثبت دادند، به خیابان‌های برلین ریختند، با پلاکاردهایی خطاب به قشون‌های سلطنتی که روی آن‌ها نوشته بود به روی هم‌میهنان خود آتش نگشایند...