این یافته، دستاورد مقاله جدیدی است که تیمی از ستاره‌شناسان اروپایی در مجله «نیچر آسترونومی» (Nature Astronomy) منتشر کرده‌اند. این پژوهشگران در حال پژوهش بر روی سیاهچاله عظیمی در مرکز کهکشان «آی سی ۵۰۶۳» (IC 5063) در فاصله ۱۵۶ میلیون سال نوری از زمین بودند.

سیاهچاله‌های کلان‌جرم از دیسک‌های گاز و غباری که در اطراف آن‌ها می‌چرخد تغذیه می‌کنند. درست پیش از سقوط در سیاهچاله، در اثر فشرده شدن و تحت فشار قرار گرفتن مواد، نیرویی آزاد می‌شود که جت‌های انرژی قدرتمندی را تولید می‌کند.

در حالی‌ که بسیاری از جت‌های سیاه‌چاله‌ها ماده و انرژی را عمود بر صفحه کهکشان خود به بیرون پرتاب می‌کنند، به نظر می‌رسد که جت‌های سیاه‌چاله واقع شده در مرکز کهکشان «آی سی ۵۰۶۳»، فوران‌های خود را در میان صفحه کهکشان پرتاب می‌کنند و کاملا برعکس، ابرهای گاز مولکولی را فشرده و پراکنده می‌کنند. در حالی‌ که ابرهای پراکنده، باعث شکل‌گیری ستاره‌های کمتری می‌شوند، ابرهای فشرده ستاره‌های بیشتری را تشکیل می‌دهند.

کالیوپی داسیرا، نویسنده این مقاله و اخترشناس دانشگاه آتن یونان می‌گوید: «نتایج ما نشان می‌دهد که سیاه‌چاله‌های کلان جرم، حتی با وجود اینکه در مرکز کهکشان‌ها قرار دارند، می‌توانند به نحوی بر شکل‌گیری ستاره‌ها در سطح کهکشان اثر بگذارند.»