این کهکشان که به نام کهکشان مارپیچی میله‌ای بزرگ نیز شناخته می‌شود، نوعی کهکشان مارپیچی دو میله‌ای است که از یک میله بلند و یک میله کوچک‌تر تشکیل شده است. ساختار میله‌ای آن در فاصله 56 میلیون سال نوری از ما در صورت فلکی جنوبی فورنکس قرار دارد.

کهکشان NGC 1365 با قطر بیش از 200 هزار سال نوری، تقریبا دو برابر کهکشان راه شیری است و به دلیل امتداد بازوهای عریض آن از میله مرکزی خود، شکلی شبیه به  Z ایجاد کرده. این کهکشان به دلیل ماهیت نمادینی که دارد و همچنین به دلیل آنکه ساختار داخلی‌اش با غبار پوشیده شده است، توسط تلسکوپ جیمز وب برای رصد انتخاب شد و حالا تصویری از آن به اشتراک گذاشته شده است.

تلسکوپ جیمز وب و کهکشان NGC 1365

ستاره شناسان می‌گویند میله مارپیچی این کهکشان نقش مهمی در تکامل آن ایفا می‌کند و در واقع گاز و غبار را به هسته می‌کشد، ستاره‌های جدید را تشکیل می‌دهد و سیاهچاله بسیار پرجرم (SMBH) را تغذیه می‌کند.

تصویر گرفته شده توسط جیمز وب، توسط ابزار مادون قرمز میانی وب (MIRI) به دست آمده و تصویر جدیدی از عملکرد درونی این کهکشان را نمایش می‌دهد که شامل دقیق‌ترین زاویه نگاه به ناحیه میله مرکزی و بازوهای کوچکتر و پراکنده‌تری است که از آن امتداد یافته‌اند. مرکز درخشان SMBH یعنی نقطه روشن در وسط آن و ناحیه ستاره‌زایی به شکل هاله و غبار روشن اطراف آن را نشان می‌دهد.

این تکه‌های درخشان در سرتاسر دو بازوی بزرگتر نیز دیده می‌شوند که بیشتر از آنکه شبیه ساختارهای منفرد باشند، شبیه مجمع الجزایر گسترده به نظر می‌رسد. باید دید جیمز وب کدام کهکشان را برای ماموریت بعدی و رصد خود انتخاب کرده است.