بایگانی نوشته‌ها

علاوه بر تهدیدهای امنیتی، پهپادهای میکرومقیاس این‌چنینی ممکن است در آینده برای اهداف شخصی نیز به‌کار گرفته شوند. تیموتی هیث، پژوهشگر ارشد دفاعی در آمریکا، هشدار داده که این دستگاه‌های بسیار کوچک حتی می‌توانند توسط مجرمان برای دسترسی به رمزهای عبور افراد نیز مورد سوءاستفاده قرار گیرند.

در هنگام نوشتن این مطلب نزدیک به ۱۰ روز از درگیری نظامی بین اسرائیل و ایران می‌گذرد. در این مدت و در پاسخ به تهاجم اسرائیل، ایران با انواعی از موشک‌های بالستیک با برد بیش از ۱,۵۰۰ کیلومتر به شهرها و زیرساخت‌های مختلف اسرائیل – اعم از نظامی و اقتصادی- حمله کرده است. بدین بهانه در این مطلب به بررسی مشخصات و قابلیت های موشک های بالستیک ایران خواهیم پرداخت.

بدنبال حمله ایالات متحده با بمب‌افکن‌های رادارگریز B-2 به تاسیسات هسته‌ای ایران در اول تیر ۱۴۰۴، بار دیگر نام این بمب‌افکن نادر بر سر زبان‌ها افتاده است. با طراحی شبیه «بال پرنده» خود که آن را برای رادارها تقریباً غیرقابل رویت می سازد، بمب افکن B-2 Spirit در میان دیگر هواپیماهای نظامی ارتش های جهان متمایز بوده و با هزینه بیش از ۲ میلیارد دلاری برای هر فروند، گران قیمت ترین هواپیمای نظامی جهان نیز به شمار می آید. این بمب افکن که از تولیدات مناقشات دوران جنگ سرد است، در ابتدا برای نفوذ به سیستم های دفاع هوایی اتحاد جماهیر شوروی و حمل سلاح های متعارف و هسته ای طراحی شده بود. اما مدت کوتاهی پس از اولین پروازش در سال ۱۹۸۹، فرو ریختن دیوار برلین به جنگ سرد پایان داده و هیچگاه یک بمب افکن  B-2 Spirit به حریم هوایی روسیه وارد نشد.

موشک‌های عمودپرتاب (Vertical Launch Missile) با امکان شلیک بدون نیاز داشتن به جهت‌گیری اولیه نسبت به هدف، از سکوی پرتاب به‌طور مستقیم به آسمان شلیک می‌شوند؛ این موشک‌ها سپس با رهگیری هدف مورد نظر خود از بالا به اهداف‌شان اصابت می‌کنند.

ایران در روزهای اخیر حملات موشکی متعددی به اسرائیل انجام داده که بخشی از عملیات موسوم به «وعده صادق ۳» است. در این حملات، از موشک‌های هایپرسونیک «فتاح» استفاده شده که توانسته‌اند با عبور از سامانه‌های دفاع موشکی اسرائیل، خسارات قابل توجهی به اهداف در تل‌آویو، حیفا و سایر مناطق وارد کنند.

احتمالاً تعجب‌برانگیز نخواهد بود اگر بدانید که سرعت یکی از عوامل کلیدی در طراحی هواپیماهای جنگنده، تهاجمی و رهگیر است. این ماشین‌های نظامی برای پرواز و حمله به اهدافی که به آن‌ها نزدیک می‌شوند، حفظ برتری هوایی و کارهای بسیار دیگری استفاده می‌شوند و سرعت یکی از توانایی‌های اصلی است که این وظایف را ممکن می‌سازد. از زمانی که اولین موتور جت در طول جنگ جهانی دوم روی یک هواپیمای آلمانی نصب شد، ارتش‌های جهان در حال گسترش مرزهای پیشرانه جت بوده‌اند، و اتحاد جماهیر شوروی و پس از آن فدراسیون روسیه در این زمینه پیشرو بوده‌اند.

در اواخر جنگ جهانی دوم، کشورها شروع به توسعه روش‌های قدرتمندتری برای سرنگونی هواپیماهای دشمن کردند. در بیشتر دوران جنگ، تنها راه ساقط کردن یک هواپیمای دشمن، شلیک به آن با مسلسل‌های پرقدرت بود. با اینکه هنوز هم در جنگنده‌ها و هواگردهای نظامی مدرن از توپ‌های سنگین استفاده می‌شود، اما خلبانان جنگنده‌های امروزی بیشتر به موشک‌های هوا به هوا تکیه دارند. این فناوری قدیمی‌تر از چیزی است که تصور می‌کنید؛ چرا که توسعه موشک هوا به هوای AIM-4 Falcon از دهه ۱۹۴۰ آغاز شد.

تمرکز اصلی در توسعه موشک‌های قرن بیست‌ویکم، تحقیقات مربوط به حوزه پرواز هایپرسونیک بوده است. پرواز هایپرسونیک زمانی محقق می‌شود که یک جسم از سرعت ماخ ۵ (حدود ۳٬۸۳۶ مایل بر ساعت یا بیش از ۶٬۰۰۰ کیلومتر بر ساعت) فراتر رود، و دستیابی موفق به این سرعت، به‌نوعی جام مقدس در توسعه موشکی مدرن محسوب می‌شود. دلیل این اهمیت آن است که اشیایی با سرعتی بیش از ۵ ماخ تقریباً غیرقابل رهگیری هستند، و این موضوع آن‌ها را به سلاح‌هایی فوق‌العاده مرگبار تبدیل می‌کند. در حالی که روسیه در حال حاضر سریع‌ترین موشک هایپرسونیک جهان را در اختیار دارد، ارتش ایالات متحده نیز نسخه‌ی پرسرعت خود را توسعه داده است.

اسکایتانیک؛ بزرگترین هواپیمای جهان که ۱۲ برابر بویینگ ۷۴۷ گنجایش داردعلی صیافیشنبه، ۱۳ اردیبهشت ۱۴۰۴۶ نظر تازه های روز فناوریبزرگ‌ترین هواپیمای جهان ملقب به اسکای‌تانیک (Skytanic)، بالاخره تا سال ۲۰۳۰ به پرواز درآمده و حمل بارهای عظیم‌الجثه خود را آغاز خواهد کرد. این هواپیمای غول‌پیکر که به‌طور رسمی ویندرانر (WindRunner) نامیده می‌شود، قادر است ۱۲ برابر بیشتر از یک بوئینگ ۷۴۷ بار حمل کند. ناگفته نماند که این هواپیما برای یک هدف خاص و منحصر به‌فرد طراحی شده است.

سرعت در طراحی موشک‌ها بسیار حیاتی است؛ بنابراین مهندسان سال‌ها تلاش کرده‌اند تا سرعت پرواز موشک‌ها را افزایش دهند. در این فرآیند، هدف این است که بدون دادن شانسی به سیستم های دفاعی و دریافت هشدار، به هدف اصابت کنند، چون هرچه یک جسم سریع‌تر باشد، رهگیری آن سخت‌تر است. موشک‌های هایپرسونیک زمانی در این دسته قرار می‌گیرند که بتوانند به سرعتی بالاتر از ۵ ماخ (۶,۱۷۵ بر ساعت) برسند. چندین نوع مختلف از موشک‌های هایپرسونیک یا مافوق صوت به وجود آمده‌اند، از جمله حامل‌های بوست گلاید هایپرسونیک، موشک‌های کروز هایپرسونیک و پرتابه‌هایی که با توپ‌های ریلی یا ریل گان شلیک می‌شوند.